Wie verleden jaar in Ancienne Belgique al in de ban was van het Berlijnse indie folk-rock collectief Mighty Oaks, in het voorprogramma van een andere reeds beroemde folk-rockband, The Lumineers, was zeker in de wolken toen ze als hoofdact werden aangekondigd in Abclub. Het concert verkocht snel uit en na de denderende set van vanavond werden gegarandeerd de laatste twijfelaars aan hun talent over de brug getrokken. Mighty Oaks horen simpelweg bij de top in hun genre en zullen zeker hun weg banen naar de grootste podia die ook bands als Mumford & Sons of The Lumineers veroverden. De Abclub ging vanavond simpelweg uit zijn dak voor dit Berlijns collectief dat niets aan het toeval overliet met een setlist van allemaal greatest hits, een geluid om U tegen te zeggen, een podium, uitgedost met eigen belichting en een opvallende backdrop en een knappe drummer die het tempo strak houdt.

Het is ondertussen al tien jaar geleden dat het bonte internationale gezelschap van Amerikaan Ian Hooper, Italiaan Claudio Donzelli en de Britse Craig Saunders op een appartement in Berlijn samentroepten om er de muziek te maken waarvan ze hielden en die hun zorgen verdreef. Hun aanstekelijke door akoestische instrumenten gedreven folk-rock zorgde ervoor dat ze al snel succes kenden in Duitsland, nog voor er enig fysiek materiaal van de band gekocht kon worden. Hun eerste EP “Driftwood Seat” werd enorm enthousiast onthaalt en zorgde ervoor dat ze bij Universal de kans kregen om hun eerste full album “Howl” uit te brengen. De band werd steeds maar populairder en pikte mee in op de bestaande folkrevival. Vandaag komen ze na de voorganger “Dreamers” hun derde plaat “All Things Go” voorstellen, een gevarieerd album dat folkrock tunes afwisselt met meer poppy, hitgevoelige nummers, die moeiteloos hun weg moeten vinden naar elk radiostation. Dat de band klaar is voor het allergrootste werk wordt live snel duidelijk en deze tournee, die niet enkel Europa maar ook Canada en Amerika aandoet; zal hun zeker geen windeieren leggen.

Het is afwisseling troef vanavond in een volle ABclub. Je hoort wel duidelijk dat de set die Mighty Oaks ons voorlegt met regelmatig uptempo songs, het pad effent naar de grote festivals. Mooie driestemmige samenzang, mandoline en akoestische gitaar behoren nog altijd tot de hoofdingrediënten en de basis van hun sound, maar moeten regelmatig plaats maken voor piano, keyboard of steviger elektrisch gitaarwerk. Ze hebben ondertussen zulk een knap repertoire van sterke songs opgebouwd, dat je zelfs met een set van achttien nummers kan spreken van allemaal grote hits. Er valt geen enkele zwakkere song in heel de playlist te bespeuren. Bovendien zitten de teksten zodanig in het collectieve geheugen van de fans gebakken, dat de meezing momenten zomaar uit de lucht komen vallen. Een oehoe refrein in de op jachtige mandoline gestuurde opener “Driftwood Seat” is al voldoende om dadelijk de sfeer op de juiste temperatuur te krijgen en een uitbundige springplank te vormen naar de vrolijke, uptempo folk-rocker “Just One Day”, dat in Mumford stijl heel de zaal al vroeg enthousiast doet rondspringen. Het is echter de bonkende basdrum in “Brothers” die de fans helemaal uit het dak doet gaan, samen met de vals-rustige starter “Dreamers” die akoestisch aanvangt, om op te bouwen naar stevige elektrische gitaarwerk, met een publiek dat handklappend de maat aangeeft.

Maar er zijn ook mooie stille en integere momenten, zoals het aangrijpende “So Low, So High”, over Claudio’s zieke moeder, een heerlijk amoureus en driestemmig gezongen “You Saved Me” of het op kraaltjes percussie en slide gitaar zwevende “Storm”, dat in zijn finale nog mag genieten van een glasheldere solo op de twinkelende Telecaster van Donzelli. Hoogtepunt is echter het titelnummer “Howl” uit hun gelijknamig album, dat geschreven werd uit protest tegen de schaapsboeren die deze mooie dieren liever kwijt dan rijk zijn en drijft op native klinkende percussie, dramatisch pianospel en drie stemmen die tegen elkaar ophuilen als een roedel wolven bij volle maan.

Wat konden ze meer vragen als afsluiter van de reguliere set dan de nieuwe radiovriendelijk single “Forget Tomorrow”, waar de charismatische frontman Ian Hooper het publiek eert en tegelijk al zingend zich een weg door de massa baant? Toch nog één ding: een gedroomde unplugged, met drie achter één micro versie, van “Aileen”, die alle harten doet smelten en ons hierna op de denderende, feestelijke tonen van “When I Dream I See” de Brusselse nacht injaagt, een machtig einde van de Mighty Oaks.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels